“In een wereld die je probeert te vormen, is Ruigoord een plek die je uitnodigt om te ontwaken.”

Onlangs bracht ik een bezoek aan Ruigoord voor een djembéles, en die middag bracht me terug naar iets wat ik diep van binnen bijna vergeten was: het gevoel van écht welkom zijn.

Ruigoord, verscholen onder de rook van Amsterdam, is een uniek kunstenaarsdorp met een bijzondere geschiedenis. Ooit gekraakt door mensen die verlangden naar een plek om zichzelf te kunnen zijn, is het inmiddels uitgegroeid tot een vrijhaven voor vrije geesten, dromers en doeners. Het was jaren geleden dat ik er voor het laatst kwam, maar de terugkeer voelde als thuiskomen.

Een andere wereld

Met mijn zware djembé onder de arm arriveerde ik in het dorp.  Geen norse handhavers, maar vriendelijke gezichten die me glimlachend de juiste weg wezen. Wat een verschil met de ‘echte wereld’. Terwijl ik door het kleurrijke dorp liep, viel het me op hoe open iedereen was. Mensen dansten, lachten, begroetten elkaar zonder schroom. Er waren vrouwen met bloemenkransen in hun haar, kunst en spreuken over liefde, natuur en vrijheid op elke hoek.

Even dacht ik: Waar vind je dit nog? In een stad als Amsterdam wordt men vaak gejaagd, haastig, afwezig. Maar hier? Hier zie je mensen écht.

De les als beleving

De djembéles begon wat rommelig — of misschien beter gezegd: organisch. Pauzes kwamen en gingen zonder schema. De leraar hield halverwege op met lesgeven om een bekende te begroeten. Nieuwe deelnemers sloten zelfs om 16.30 nog aan, uren nadat we begonnen waren. Niemand keek vreemd op. Integendeel, iedereen werd met open armen ontvangen. Geen haast, geen oordeel. Alleen maar ritme, samenzijn en ruimte om te zijn wie je bent.

Wat me bijbleef was de sfeer van totale acceptatie. We zaten in een kring, op houten picknickbanken. Naast me sloot een jonge man uit het publiek aan, een soort moderne Jezus: lang haar, sandalen met sokken, een Nepalese kiel. Hij speelde volledig uit de maat, maar zijn plezier was aanstekelijk. Normaal zou ik me misschien storen, maar hier… speelde ik gewoon door. Het maakte allemaal niet uit. Hij wás er, en hij deed mee. Dat was genoeg.

Eenvoudige magie

Op een gegeven moment klom er een klein kindje op mijn schoot en begon mee te trommelen op mijn djembé. Zijn handjes vingen het ritme, zijn ogen straalde gelukzaligheid. Niemand vond het vreemd. Want in Ruigoord geldt: als iets stoort, dan is dat simpelweg onderdeel van de ervaring. Alles mag, niets moet.

Thuiskomen in jezelf

Toen ik aan het eind van de middag terugliep naar mijn auto, voelde ik me vrijer dan ik in lange tijd had gedaan. In Ruigoord hoefde ik me niet aan te passen. Niemand vroeg me om anders te zijn. Er was geen oordeel, geen haast, geen ‘moeten’. Alleen maar ruimte. Acceptatie. Positieve energie. Liefde.

Als je leeft met gevoelens die niet altijd in het keurslijf van de maatschappij passen — zoals ik met mijn bipolaire kant — is dat zeldzaam en kostbaar. In Ruigoord ben je niet ‘anders’, je bent gewoon… mens. En dat is genoeg.

Ruigoord is geen plek, het is een gevoel. Een gevoel van verbondenheid, van vrijheid, van simpelweg “zijn”. En dat, in een wereld vol verwachtingen en druk, is misschien wel het meest waardevolle wat er is.

Geschreven door Patricia