De Oase Van Verwondering – Kunstroute door Ruigoord

Behind these words, 2023
Geëmailleerd staal

De terugkerende zin Behind these words verwijst naar de verborgen ruimtes die schuilen achter elke zin en elk woord, waar ruimte ontstaat voor de imaginaire wereld die taal ons helpt voor de geest te brengen.

Natuur is aan verandering en soms aan onvoorspelbaarheid overgeleverd. Ook taal is vloeibaar en niet vaststaand. Ze ontvlucht vaste kaders, en een woord of definitie roept bij iedere lezer weer een ander beeld op. Deze vloeibaarheid vindt haar perfecte match in Ruigoord, waar niets vaststaat en een gevoel van verwondering in de lucht hangt. In het werk van Binnerts zijn woorden zowel onderwerp als materiaal, die ze vormgeeft als klei.

Behind these words nodigt je uit om de raadselachtige wonderen te omarmen die onder het oppervlak verborgen liggen. In de diepten van de grond onder je voeten wemelen geheimen, verborgen voor ons begrip.

De cryptische boodschappen, gefluisterd door een kraai, ontwijken nauwkeurige begrijpelijkheid, zoals ook het precieze begin van de winter ongrijpbaar blijft. Het is binnen deze onzekerheid dat de vruchtbare bodem van de natuur tijdloze mythes en sprookjes heeft voortgebracht, vaak gesitueerd in bossen, bergen en weiden.

Annabelle Binnerts (1995) is een visueel kunstenaar en schrijver die de verborgen diepten van taal verkent. Woorden zijn zowel onderwerp als materiaal in haar praktijk, gevormd en gemodelleerd als klei. Binnerts ziet woorden als gedaanteverwisselaars, die ideeën en ervaringen oproepen die verder reiken dan hun geschreven vorm. Haar werk daagt de conventionele rol van taal uit en creëert ruimtes voor poëtische beschouwing en persoonlijk begrip. Binnerts’ werk brengt je naar werelden, waar taal een transformerende kracht heeft.

The Sky Only Welcomes Those with Wings, 2023
Mixed media

Dit werk van Bryony Dunne is een speelse verkenning van de relatie tussen mens en natuur. De twee keramische vogelpoten verwijzen naar de vele migranten op Ruigoord, zowel mensen als dieren. Ook de vogels die passeren, reizen door naar andere plekken op aarde. Net als mensen, maken veel van de vogelsoorten die hier gedurende het jaar tijdelijk neerstrijken, reizen naar plekken elders op de planeet.

The Sky Only Welcomes Those with Wings komt voort uit een doorlopend onderzoek naar de verstrengeling van door de mens gemaakte systemen en niet-menselijk leven. Met dezelfde titel verscheen ook recent een publicatie van de kunstenaar, en betreft thema’s van migratie, grens-ecologieën en waarzeggerij om de doorkruisende perspectieven van mens en vogel te onderzoeken.

Met dit werk breidt Dunne deze thema’s uit om te onderzoeken hoe de gemeenschap in Ruigoord zich verhoudt tot beweging, uitwisseling en circulatie. Het werk brengt een herinnering aan de wederzijdse afhankelijkheid tussen mens en natuur.

Kunstenaar en filmmaker Bryony Dunne (1984, Ierland) werkt met de overlap tussen documentaire film, cinema, fotografie en installatie. In onderzoeksprojecten daagt ze de ingesleten antropocentrische en speciesistische houdingen uit, in de vorm van fantasierijke en informatieve verhalen. Verhalen die de problematische maar essentiële relatie van de mens tot de natuurlijke wereld in beeld brengen. Ze werkt internationaal en is op dit moment gevestigd in Nederland als artist in residence aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht.

De Dingplaats, 2023
Natuurtempel: steen, aarde, hout 

Een houten koepel, verzonken in het midden van het veld, met een vuurplaats in het midden. Dit is De Dingplaats, een initiatief van Ruigoord. De cirkelvormige verzamelplek voor 50 mensen doet denken aan Europese paganistische verzamelplekken van de Vikingen, de Kelten en Frisia. Het woord ding verwijst nog steeds in veel Noord-Europese landen naar vergadering of rechtspraak. De dingplaats is van oudsher de plek waar de dingen bedongen werden. Een bekende Dingplaats is Stonehenge in Engeland. In Nederland werden ze vaak van hout gebouwd.

Ruigoord heeft een traditie van holistisch denken en biedt al 50 jaar een toevluchtsoord voor verschillende spirituele en naturalistische bewegingen. In de afgelopen jaren groeide de behoefte aan een plek waar besluitvorming, ceremonies en rituelen kunnen plaatsvinden.

Zo ontstond het initiatief voor De Dingplaats. De cirkel dient als ruimtelijke voorwaarde voor gelijkwaardige en inclusieve besluitvorming. Het is een natuurinclusief ontwerp, bedoeld om de komende 50 jaar de gemeenschap en het landschap te versterken.

Collectief Ruigoord bestaat uit kunstenaars, ontwerpers, doeners en denkers verbonden aan Ruigoord. Zo komt het concept voor De Dingplaats uit de geest van velen voort. Het ontwerp is van scenograaf en social designer Geartsje van der Zee (1991). Constructieontwerp en bouw door Jim de Ruiter en Giacomo Cardoni.

Schommeloord, 2023
Acaciahout en touw

Chiel Kuijl maakte voor Oase van Verwondering twee bijzondere groene speel- en verwonderplekken. Tussen de bomen zweeft een bovengrondse speelwereld, waar je met je innerlijke kind kunt schommelen, spelen en mijmeren tussen het bladgroen. De spelende mens van 0-100, de homo ludens die op Ruigoord zo thuishoort, vindt hier haar speelplaats.

Je vindt de ‘Schommeloorden’  onder de grote populieren bij de ingang, en op het veld achter de kerk.

Het werk van Kuijl groeit altijd in harmonie met de natuur en volgens haar eigen regels en gedragingen. Het werk verbindt zich – zoals we als kind hutten bouwen – met ruimtes die daarvoor nog leeg en ongebruikt waren. Kuijl tovert met een paar simpele ingrepen en natuurlijke materialen, een paar bomen en de schaduw eronder, tot een speelse verwonderplek. Veel speelplezier!

De schommelinstallaties zijn gemaakt van lokaal hout.

In zijn werk verkent Chiel Kuijl (1971) het concept van de natuur als een continu proces, een onderling verbonden stroom die alles doordringt. Geïnspireerd door de groeipatronen in de natuur volgt zijn werk zijn eigen regels en vertakt het zich als een plant. Kuijl studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Zijn schommel- en natuurinstallaties zijn en waren tentoongesteld in musea en parken door heel Nederland: Museum Kranenburgh in Bergen, Singer Laren, Kasteel Groeneveld in Baarn, Verbeke Foundation in België en Museum Joure in Friesland.

Klaatu barada nikto, 2023
Sculpturen en reliëfs

De sculpturen in de nissen rondom het altaar, en de alkoven links en rechts in de kerk, vieren het vrouwelijke, sensuele en erotische. Alle fases van het liefdesspel komen voorbij: de zintuiglijkheid, de sensualiteit, de intimiteit en de seksualiteit. Het mannelijke en vrouwelijke versmelten in zowel erotische als spirituele en alchemistische zin.

Het vrouwenlichaam en vruchtbaarheid krijgen een ereplaats in de kerk. Na een lange geschiedenis van uitsluiting, in de kerk en daarbuiten, mag het vrouwelijke worden gevierd, gehoord en gezien!

De kerk is het kloppende hart van Ruigoord waar regelmatig multidisciplinaire happenings en voorstellingen plaatsvinden. Begin 2023 schilderde Gijs Frieling op de gehele binnenzijde van de kerk, waarna Femmy Otten hier een 8-tal nissen met sculpturen en reliëfs aan toevoegde.

Femmy Otten (1981) studeerde aan het HISK Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Gent en was artist in residence aan de Rijksakademie in Amsterdam en Atelier Holsboer, Cité Internationale des Arts in Parijs. In 2013 ontving ze de Volkskrant Beeldende Kunst Prijs en in 2014 was ze een van de kunstenaars die was geselecteerd om een portret van Koning Willem Alexander te maken.

Sharing the Same Womb, 2023
Ecologische installatie in de vorm van een oneindigheidsteken

Het kunstwerk Sharing the Same Womb is een land art werk en interventie gemaakt door Marija Šujica en Müge Yilmaz, die beiden lid zijn van het kunstenaarscollectief Four Siblings.

De installatie is in de vorm van een pad dat twee cirkelvormige velden omcirkelt, in de vorm van het oneindigheidsteken (∞) en waar klimplanten groeien, ondersteund door gouden bamboestokken. Het oneindigheidsteken staat voor circulariteit en belichaamt de principes die Four Siblings verkennen en toepassen in hun werk. Het dient als symbool voor een regeneratief en circulair systeem dat gebaseerd is op duurzame ontwikkeling, hergebruik en wederkerigheid. Kortom, verantwoorde productie en consumptie.

In de periode van drie maanden zal elke plant in de installatie een aanzienlijke groei doormaken, waarbij de planten elkaar fysiek ondersteunen en elkaar zelfs voorzien van voeding. In Zuid-Amerikaanse landen groeien deze soorten ook om deze reden samen: de bonenplant slingert om de maïs. Mais en bonen zien we in veel gerechten samen terug.

Aan het einde van het seizoen zullen de planten zo indrukwekkend hoog worden dat er een groene ruimte, bijna een vorm van architectuur, ontstaat. Terwijl je als kijker langs het pad loopt, krijg je de gelegenheid om planten vanuit alle hoeken te observeren. Het doorlopende pad biedt ook ruimte voor rituelen.

Geïnspireerd door het Turkse woord “kardeş”, dat “geboren worden uit dezelfde buik” betekent, symboliseert het kunstwerk hoe het land, de planten en wijzelf met elkaar verbonden zijn. In lijn met dit gedachtegoed, zijn de kunstenaars toegewijd aan duurzame ontwikkeling en verantwoorde consumptie.Marija Šujica (1981) en Müge Yilmaz (1985) zijn twee van de oprichters van het Four Siblings-project. In 2021 kreeg het al de vorm van een doolhof in het Nieuw-West district van Amsterdam. Ze zijn ervan overtuigd dat de tuin de perfecte contextuele ruimte creëert voor kunst, sociale bijeenkomsten en optredens in samenwerking met natuur. Beide kunstenaars hebben een multidisciplinaire praktijk, waarbij ze methoden uit de uitvoerende en beeldende kunst combineren en de interactie tussen het werk en de omgeving benadrukken.

Arcadia’s poort, Hochsitz, Hollow Tales
robinia hout, 2023, 2008 en beuk & eik, 2023

Floris Brasser brengt voor Ruigoord – Oase van Verwondering drie van zijn bijzondere houten werken samen: een imposante, gespleten boom (waar je in kunt en zelfs op kunt klimmen), een trap met een hoge zetel en een interactieve poort. Het zijn boomsculpturen om aan te raken, te beklimmen, in te stappen, op te zitten en om mee te spelen.

Gigantische bomen die hij met uren van bewerken heeft gekoesterd, gebeeldhouwd en gesjouwd. Majestueuze, lokale woudreuzen, omgetoverd tot speel- en verblijfsplek voor de homo ludens;de spelende mens, van alle leeftijden.

Floris Brasser (1957) is een beeldhouwer en ontwerper met een passie voor hout. Na zijn studie aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam, heeft hij zijn thuis gevonden in Vorden, waar hij zijn werk realiseert. Brasser’s indrukwekkende houten sculpturen zijn nationaal en internationaal te zien en zijn opgenomen in zowel openbare als particuliere collecties. Hij is van mening dat beeldhouwkunst in de stedelijke openbare ruimte een dialoog vormt, zich voegt in de omgeving en aanzet tot interactie. Het verbetert de kwaliteit van de openbare ruimte en biedt een broodnodige onderbreking van het dagelijks leven.

Kingdom Ruigoord, 2023
Fresco

De kerk is het kloppende hart van Ruigoord. Op uitnodiging van Ruigoord schilderde Gijs Frieling de hele binnenzijde van de kerk, tot aan de nok. Deze eclectische muurschildering brengt het ecosysteem van Ruigoord in beeld; haar geschiedenis, inspiratie en samenwerkingen van over de hele wereld.

Voordat hij begon, sprak Frieling met de kunstenaars, oprichters en betrokkenen van Ruigoord. Het resultaat vertelt het verhaal van het kunstenaarsdorp; toen en nu. We zien de plekken, wezens, reizen, happenings, erudiete en magische figuren, en de aan Ruigoord verbonden bewegingen zoals Provo, de Kabouters, de Insektensekte en acties. Kortom, alles wat de afgelopen jaren heeft bijgedragen aan de identiteit en het voortbestaan van Ruigoord. Kingdom Ruigoord is een eerbetoon aan Ruigoord en alle betrokkenen: haar unieke cultuur, community en bevlogenheid.

Samen met diverse kunstenaars van binnen en buiten Ruigoord, assistenten en studenten van de Hogeschool Leiden, schilderde Gijs Frieling de kerk. Hierna voegde Femmy Otten daaraan een 8-tal nissen met sculpturen en reliëfs toe.

Kunstenaar Gijs Frieling (1966) noemt zichzelf ook wel ‘muralist’. Hij heeft een gigantisch oeuvre aan schilderijen en (permanente) muurschilderingen op locaties over de hele wereld. Hij won in 1994 de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst en de gedeelde derde prijs van Prix de Rome voor schilderkunst in 1999. Naast zijn kunstenaarsschap is Frieling ook werkzaam als senior kunstadviseur voor het Bureau van de Rijksbouwmeester en was hij van 2006 tot 2010 directeur van W139 in Amsterdam.

Observatory of the Microverse, 2023
Paviljoen: hout, stro, compost
Objecten: agar, bacteriën, schimmels, gist
Audiowerk

Dit paviljoen van strobalen werd gebouwd door kunstenaar Jamie Nee en architect Alessandro Zena als een ruimte waar je meer kan leren over de mysteries van het Microversum. Terwijl je de geuren van composterende micro-organismen inademt, kun je hier op een transformerende en meditatieve reis. In het audiowerk hoor en zie je onze onderlinge verbondenheid met de onzichtbare wereld van micro-organismen. Wat onzichtbaar was, wordt inzichtelijk.

In het hart van het composteerbare paviljoen neemt een kleurrijke verzameling van bacteriën, gisten en schimmels de centrale plaats. Ze gedijen hier weelderig op zuurstof. In de ramen zie je kweken van aquatische bacteriën uit Ruigoord, die Jamie Nee liet groeien aan de hand van door hem genomen monsters uit verschillende wateren op Ruigoord. Nu zijn het zichtbare vormen en patronen geworden, verweven met studies van celbiologie en andere bacteriologische wonderen.

Het gebouw zelf is ook een levend geheel, samengesteld uit strobalen en compost die langzaam afbreekt en zo ooit weer het bodemleven van Ruigoord zal voeden.

Via een QR-code kan je een micro-organismen-meditatie luisteren.

Jamie (Stulen) Nee (1991) is een kunstenaar en ecosysteem-ingenieur die zich richt op het promoten van ecologie, symbiose, zelfvoorziening en regeneratieve cultuur. Hij wil inspiratie geven voor een bewuster en symbiotisch leven. Nee werkt samen met de Italiaanse architect Alessandro Zena (Archi Fré) aan circulaire en bio-gebaseerde bouwprojecten zoals Het Hof Van Cartesius in Utrecht, een architectuurproject dat wereldwijde belangstelling kreeg.

Met speciale dank aan Degrow-Lab Kombucha, Bio-Kultura, en Manuel Navarro.

Transcendental sympathy / Tales of the soil, 2023
Performatieve installatie en sculpturen

Een serie van vier roze, bijna onaardse objecten, bevindt zich in het groen van Ruigoord. Transcendental sympathy / Tales of the soil bestaat uit synthetisch materiaal in combinatie met natuur, en is gemaakt van metalen structuren, gepigmenteerde A1-coating over glasvezel en is bedekt met mos dat er op natuurlijke wijze op lijkt te groeien. Het werk viert de overvloed, verandering en de aangeboren schoonheid van de natuur en verkent de onderlinge ruimtelijke verbondenheid. .

Natalija Gucheva onderzoekt hedendaagse spiritualiteit die zowel veelzijdig als ingewikkeld is. In spiritualiteit en zinbeleving reflecteren we op onze relatie met natuur, het goddelijke en onze rol in de gemeenschap. Transcendental sympathy / Tales of the soil  laat een post-menselijke wereld zien, waarin natuur, technologie en spiritualiteit samengaan. Met het vormgeven van utopieën, die hoogstpersoonlijk kunnen zijn en nog niet altijd werkelijkheid, maar toch niet onmogelijk, kan zichtbaar worden wat onze verantwoordelijkheid en bijdrage aan een betere toekomst kan zijn.

Op verschillende momenten zijn er performances rondom de sculpturen. Sensitieve wezens bewegen door het landschap met deze out-of-space objecten. Gucheva brengt de fricties die we ervaren tussen natuur versus cultuur en technologie, bewust als co-existentie samen in haar werken.

Natalija Gucheva (1998) is benieuwd hoe wij in deze technologische tijd, spirituele verdieping en verbinding met anderen ervaren en mogelijk maken. Met Transcendental sympathy / Tales of the soil wil ze nieuwe perspectieven voor co-existentie tussen alle soorten inspireren vanuit een bewustzijn en erkenning van onderlinge afhankelijkheid.

Performers: Saša Skovajsikova, Alina Pilecka, Zsófii Molnár, Lotte Verkaik, Igor Herder, Jackie Galama
Music Production: Benjamin Schoones
Make-up: Merel van Vlijmen
Fashion Design: Jeshiva Mendel

Timekeepers, 2023
Tijdelijke biotoop, opgraving en audiowerk via QR

De installatie Timekeepers is een tijdelijke biotoop die neerstrijkt in de oase van Ruigoord. Gedurende één groeiseizoen ontstaat hier een microkosmos in twee miniatuurpolders die zijn ingezaaid door De Onkruidenier. Het werk groeit en ontwikkelt met de tijd.

De Onkruidenier doet grondboringen in de diepere grond van Ruigoord op zoek naar de zaden in de grond, de Timekeepers, uit het verleden. Wanneer we verschillende bodemlagen naar de oppervlakte brengen komen de zaden en pollen uit vervlogen tijden naar boven. Wanneer je deze opgraaft en lucht, licht en water geeft, kunnen de zaden van toen weer tot wasdom komen. We hopen te gaan zien wat hier in het verleden groeide en of dat in deze tijd en klimaat kan gedijen.

Als ecosysteem futuroloog onderzoekt kunstenaarscollectief De Onkruidenier de vele verhalen, geschiedenissen, symbioses en adaptaties die planten belichamen.

Voor dit werk wordt samengewerkt met archeo-botanicus Mans Schepers en archeoloog Tymon de Haas.

Op Ruigoord zijn twee polders, twee bakken, ingezaaid. De ene met oliehoudende zaden van inheemse planten en oude cultuurgewassen. De ander laat zaden uit vervlogen tijden ontkiemen. Elk stuk aarde heeft zijn eigen verhaal.

De bodem van Ruigoord herbergt zaden in een slaapstand. Dit voormalig ingepolderde eiland zit vol verhalen in de vorm van plantenresten, zaden, sporen en pollen – van lang geleden, tot heel lang geleden, die in de grond besloten liggen. Tegenwoordig is Ruigoord een ecologische parel omgeven door de petrochemische industrie waar we de gevolgen van het fossiele tijdperk in een veranderend landschap ervaren.

Kunnen planten uit het verleden fungeren als gids naar een leefbare planeet in de toekomst? Wat kunnen we leren over de veranderingen van het klimaat, en gebruiken en gewassen in verschillende tijdperken wanneer we deze tijdcapsules (de diep begraven zaden uit het verleden) laten ontkiemen?

De Onkruidenier is opgericht in 2013 en bestaat uit Jonmar van Vlijmen, Rosanne van Wijk en Ronald Boer. Ze doen vaak veldwerk en produceren hun werk in samenwerking met publiek en regelmatig met wetenschappelijke specialisten. De projecten maken de veranderende relatie tussen mens en natuur zichtbaar.

De Antennelaar: Een kosmische Glimlach Ontvanger, 2023
Installatie mixed media

Performance kunstenaar Sander Ivo van Driel (1983) beweegt zich vrij tussen de dimensies van theater, rite, muziek & beeldende kunst. Vastberaden om de ketenen van het alledaags geroutineerd bestaan te breken, trekt hij er op uit om de steeds kleiner en grijzer wordende wereld van kleur en dynamiek te blijven voorzien.

Multi-instrumentalist, producent en DJ Mozes Meijer (1999) is al vanaf zijn vijftiende actief. Hij produceert o.a. voor de Edison Award-winnende band MY BABY. Hij trad op bij festivals als Boom(P), Fusion(DE), ADE, Into The Woods en plekken als Het Koninklijk Concertgebouw, het Stedelijk museum, Healing Garden en Ruigoord.

Mapping Dutch Waters, 2023-lopend
Installatie, metaal, glas, water 

De 1500 watermonsters in deze installatie zijn door meer dan 400 burgerwetenschappers genomen in sloten, beken, kanalen, kleine plassen en meren door heel Nederland.

In 2027 moet al het water in Nederland voldoen aan de in de Europese Unie afgesproken waterkwaliteitseisen. Om aan deze normen te voldoen, moet de biologische en chemische kwaliteit van het water voldoende zijn. We hebben zoveel water in het land dat alleen grotere wateren, zoals het IJsselmeer, worden gemeten voor deze monitoring. Uit deze regelmatige monitoring blijkt al dat we onderaan staan op de lijst van waterkwaliteit in Europa.

Nederland heeft alleen al 300.000 kilometer aan sloten. Zo komt meer dan een derde van het oppervlaktewater niet in aanmerking voor deze officiële monitoring. Milieuorganisatie

Natuur & Milieu wil daar verandering in brengen door in samenwerking met onderzoeksinstituut NIOO onderzoek te doen naar ‘kleine’ wateren, zoals beekjes, kanalen, kleine plassen en meren door het hele land. Uit hun onderzoek in 2022 blijkt dat slechts 20% van de Nederlandse wateren voldoet aan de Europese normen.

Bousema visualiseert hedendaagse milieuonderwerpen in samenwerking met wetenschappers. Hieraan werkten mee: Karen Eilers en van NIOO Sven Teurlincx (aquatisch ecoloog) en Rosan van Halsema. De installatie werd gemaakt i.s.m. Thieu Smeets.

Planetaire omstandigheden en onze plaats daarin zijn het uitgangspunt in het werk van Suzette Bousema (1995) ; de manier waarop de mens ingrijpt in de natuur en hoe we ons op individueel niveau tot de aarde verhouden. Ze werkt interdisciplinair met fotografie, grafiek, glasblazen, weven, geluid, geur en organische materialen zoals zeewier. De meeste van haar projecten zijn ook gebaseerd op onderzoek en geïnspireerd op de teksten van gerenommeerde academici zoals Timothy Morton.

Dit project is tot stand gekomen in samenwerking met Karen Eilers (Natuur & Milieu, programmaleider verduurzaming van de voedselproductie), Sven Teurlincx (NIOO, aquatisch ecoloog) en Rosan van Halsema (NIOO, onderzoeksassistent). De installatie werd gemaakt i.s.m. Thieu Smeets.

Hydra, 2023
Waterinstallatie: roestvrijstaal, pomp, siliconen

Via een van de liefelijke paden van Ruigoord, kom je bij het kleine meertje. Deze werd in opdracht van Theo Kley (1936-2022), Ruigoord kunstenaar en oprichter van de insektensekte, gegraven. Daarna plantte hij 22 jaar lang, boom na boom, waarmee hij deze boerenakker omtoverde tot een groen lustoord. Omzoomd met populieren en wilgen, een strandje en een (kruiden)theetuin.

Midden in deze groene lieflijkheid, in dit water, huist nu een bijzondere entiteit: Hydra, een mechanische octopus. Met vijftig rubberachtige tentakels die synchroon bewegen op melodieën van het water, is ze een betoverende aanwezigheid.

Hydra komt, zoals vaak in de installaties van Zoro Feigl (1983), tot leven. Geanimeerd en voorzien van een schijnbaar eigen wil. Feigl weet levenloze materialen tot leven te brengen, laat het ademen, dansen en draaien.

Hydra symboliseert de onvermoeibare strijd tegen alles wat weigert verslagen te worden. Ze kronkelt en beweegt. Ze is veerkrachtig en flexibel, net als water en Ruigoord zelf.Tegelijkertijd is ze ook het veelkoppige monster dat een dorp als Ruigoord kan zijn. Een kosmische en wonderlijke slangenkuil, waarin zich een elegante dans van diverse mensen, disciplines en vormen bevindt.

Met dank aan Nic Roex.

De installaties van Zoro Feigl (1983) komen tot leven, schijnbaar geanimeerd door hun eigen wil. Zijn materialen dansen en draaien, en gaan een dialoog aan met hun omgeving. Zoro Feigl, die tussen Amsterdam, Nederland, en Klein-Vorst Laakdal, België woont en werkt, is een internationaal erkende kunstenaar wiens werk tentoongesteld is in o.a. Mori Art Museum Tokyo en HeART Museum, Herning. Hij ontving de Volkskrant Beeldende Kunst publieksprijs in 2013, de Witteveen+Bos-prijs voor Kunst+Techniek  in 2018, en werd genomineerd voor de Nederlandse Kunstenaar van het jaar 2021.