Trio Strotski is op veldtocht met hun
nieuwste voorstelling ‘Forellenkerkhof’

Het trio bestaat uit: 
Henri Overduin
Guy Sonnen
en Henk Zwart

Zij rijgen sonore samenzang, mime, poëzie slapstick en absurditeiten aaneen tot dadaïstisch muziektheater. In de voetsporen van Theo van Doesburg en Kurt Schwitters exploreren zij de onwerkelijkheden van oorlog en vrede.

Forellenkerkhof

In 1923 organiseert schilder Theo van Doesburg samen met Nelly van Doesburg en Kurt Schwitters een ‘Dada-veldtocht’ langs de Nederlandse theaters. In de aankondigingen wordt een serieuze toon aangeslagen over het doel van de tournée. Zo wordt in de kranten vermeld dat het hier gaat om ‘een ernstige poging het publiek door verklaring en voorbeeld nader te brengen tot de kunst van zijn tijd.’

De voorstelling begon – serieus genoeg – met een uiteenzetting van Theo van Doesburg over de vraag ‘Wat is Dada?’ Maar al snel werd de redevoering onderbroken door een krachtig geblaf van achter uit de zaal: Kurt Schwitters maakte zijn aanwezigheid kenbaar. Hij liet het daar niet bij, maar begon ook te koeren als een duif, te kwaken als een kikker en te kraaien als een haan. Vanaf dat moment was duidelijk dat het een zeer ongewoon avondje theater zou worden.

In onze voorstelling, die precies 101 jaar na de oorspronkelijke voorstelling in première zal gaan, willen wij deze mentaliteit opnieuw in beeld brengen. Wij beperken ons niet alleen tot Van Doesburg, maar gebruiken ook teksten van de eerste dadaïsten (Tristan Tzara en Hugo Ball), een aantal Nederlandse dada-dichters (Anthony Kok en Evert Rinsema), voorlopers zoals Alfred Jarry en Guillaume Apollinaire, Kurt Schwitters die een late dadaïst was, en Daniil Charms, die helemaal geen dadaïst was maar wiens taalgebruik en gedachtengoed veel overeenkomsten heeft met Dada, en tenslotte John McCrae de oorlogsdichter die schreef over de waanzin van WO I. De veldtocht dient als uitgangspunt, maar niet meer dan dat: met de teksten van toen willen wij een dada-voorstelling anno nu maken. Centraal staat het spelende kind tegen een achtergrond van oorlog en vernietiging. Creativiteit en destructie, repressie en propaganda als manieren om de gruwelijke realiteit te verdoezelen, excentrieke onaangepastheid en spontaneïteit als manieren om de werkelijkheid bij de staart te vatten, een aversie tegen elke hoogdravende kunstzinnige pretentie, aardsheid, oog voor het gewone, het alledaagse en onbeduidende, een nieuwe manier van kijken, zonder vooropgezette bedoeling, diepzinnig-clownesk, plechtig-irritant, eerbiedig-spottend, en altijd op de eerste plaats Dada.